Κραυγή

Για ακόμα μια φορά θα βγάλω τα εσώψυχα μου γιατί θα τρελαθώ στο τέλος. Όπως σας έγραψα παλιότερα πριν ένα μήνα περίπου ξεκίνησα δουλειά σε ένα παιδικό σταθμό. Επιτέλους ένιωσα καλά με τον εαυτό μου για αυτό μου το επίτευγμα. Ένα μήνα μετά έρχομαι να σας πω πως η ευτυχία μου κράτησε πολύ λίγο. Προσγειώθηκα απότομα! Ο παιδικός σταθμός που δουλεύω είναι αυτός που εύχεται ο κάθε γονιός να μην πετύχει!

Δεν θα ασχοληθώ καν με την βλαμμένη τη συνάδελφο γιατί την έχω γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Έχει εγκεφαλικά κύτταρα καμμένα και είναι κρίμα το κοριτσάκι. Αυτό που με ενοχλεί στη δουλειά μου είναι το αφεντικό μου! Για την ακρίβεια αυτά που με βάζει να κάνω. Ψέμματα και κοροϊδία στους γονείς, πραγματικά δεν μπορείτε να φανταστείτε! Καθημερινά έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση όταν οι γονείς με ρωτάνε, έφαγε το παιδί μου; και εγώ πρέπει να πω "ναι το έφαγε όλο" ενώ προηγουμένως ο ίδιος έχει πετάξει το μισό φαγητό στα σκουπίδια. Ακόμα τον έχω δει πολλές φορές να ασκεί βία στα παιδιά, κάτι που πραγματικά με βγάζει από τα ρούχα μου αλλά δεν έχω μιλήσει ποτέ γιατί φοβάμαι. Στόμα έχω και μιλιά δεν έχω εκεί μέσα. Όσο δεν μιλάω όμως γίνομαι συνένοχη και αυτό με ενοχλεί. Με κάτι μισόλογα έμαθα πως η προηγούμενη κοπέλα έχει δικαστικές εκκρεμότητες μαζί του αλλά δεν έχω μάθει για ποιο λόγο, αν και δεν είναι δύσκολο να υποπτευτώ.
Ο μισθός μου δεν αγγίζει καν τον βασικό και χωρίς ασφάλιση. Να σημειωθεί πως από το μισθό μου δεν έχω δει ούτε ένα ευρώ ακόμα και από τότε που έκλεισα μήνα κάθε μέρα ζητάω το μισθό μου και κάθε μέρα η ίδια γνωστή απάντηση "Δεν με πλήρωσαν οι γονείς, δεν έχω να σε πληρώσω" έχω καταντήσει να ζητιανεύω τα λεφτά μου.
Η ψυχολογία μου για ακόμα μια φορά πιάνει πάτο. Ο Γιώργης μου είναι ο άνθρωπος που με στηρίζει όλο αυτό τον καιρό αφού οι δικοί μου δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα γιατί δεν θέλω να τους στεναχωρώ. Ακόμα μια φορά έπεσα στην περίπτωση και κάνω υπομονή μέχρι να βρω κάτι άλλο και να πάρω τα κουβαδάκια μου για άλλη παραλία.
Η μόνη μου δύναμη εκεί μέσα είναι τα παιδιά που νομίζω ότι είναι ο μόνος λόγος που ακόμα δεν τα έχω βροντήξει να φύγω. Βλέπω αυτά τα ματάκια να με κοιτάνε και παίρνω κουράγιο.

Αν υπάρχει σύγχυση στο κείμενο ζητάω συγνώμη, είναι τόσα πολλά που είχα στο μυαλό μου να πω και ήθελα να "καταγγείλω" αλλά στην πορεία το έχασα λίγο.