Θέλω πίσω....

...τα Καλοκαίρια μου!

Μου λείπουν τα Καλοκαίρια που ήμουν παιδάκι. Τότε το Καλοκαίρι= ξενοιασιά.

Έκλειναν τα σχολεία και εγώ έφευγα στο χωριό στη γιαγιά και στον παππού. Μου άρεσε να ξυπνώ το πρωί μαζί τους για να πάμε να αρμέξουμε τα πρόβατα εγώ παρλούσα και ο παππούς άρμεγε. Φώναζα τις κότες "πρικα πρικα πρικα πρίκουυυυ" για να τις ταΐσω. Μετά μπαίναμε στο χωράφι να δούμε ποια μπαξαβανικά είναι έτοιμα για να τα κόψουμε. Ο παππούς μου όταν έβγαινε το πρώτο αγγουράκι δεν το έκοβε και περίμενε εμένα να πάω να το κόψω, το φύλαγε σαν κόρη οφθαλμού. Ώρα του καλή εκεί που είναι...

Όταν ερχόταν το μεσημέρι καθόμασταν κάτω από τα δέντρα στη δροσιά για να δροσιστούμε και να τσιμπήσουμε κάτι. Αγγουράκι, ντοματούλες, ελιές, αυγουλάκι και ψωμάκι ήταν το μεσημεριανό μας, παίρναμε και τη μεσημεριανή μας σιέστα μέχρι να πέσει ο ήλιος. Ωραία χρόνια!! Το βραδάκι μου δίνε η γιαγιά μου 100 δρχμ να πάω να πάρω ηλιόσπορους από τον "Μήτσο¨ και μαζί με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς τα τρώγαμε όλα μαζί. Αν με ρωτήσεις τι άρωμα έχουν τα παιδικά μου χρόνια θα σου απαντήσω "ρίγανη και θυμάρι". Τριγύριζα μέσα στα χωράφια ξένοιαστη και δεν με ένοιαζε τίποτα!

Όταν άρχισα να βαριέμαι στο χωριό πήγαινα στο χωριό της θείας μου που ερχόταν από τη Γερμανία για να περάσει το Καλοκαίρι στο νησί. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο εντυπωσιακά, εκεί με καλομαθαίνανε, ήμασταν σχεδόν όλη μέρα στη θάλασσα... τι άλλο θέλει ένα παιδί.. το ψυγείο θυμάμαι ήταν γεμάτο σοκολάτες και βλακειούλες, ότι τραβούσε η καρδιά μου άνοιγα το ψυγείο και το πέρνα! Χατήρι δεν μου χαλούσαν!

Κάπως έτσι πέρασα στην εφηβεία όπου τα ενδιαφέροντα άλλαξαν και σταμάτησα τις βίζιτες στα χωριά. Θυμάμαι το Καλοκαίρι που τελείωσα το λύκειο και έδωσα τις πανελλήνιες εξετάσεις. Δεν απέχουν πολλά χρόνια από τότε αλλά σίγουρα το νοσταλγώ! Υπήρχε μια αβεβαιότητα για το μέλλον... που θα είμαι.. τι θα σπουδάσω... το μόνο σίγουρο όμως ήταν ότι θα έφευγα επιτέλους από το νησί.

Δούλευα πολλές ώρες τότε αλλά δεν υπήρχε βράδυ να μην βγω. Διασκέδαζα, φλέρταρα, γούσταρα! Κάναμε νυχτερινό μπάνιο στη θάλασσα και μας άρεσε τόσο πολύ. Γυρνούσα το πρωί σπίτι, οι γονείς μου έφευγαν για τη δουλειά και εγώ πήγαινα για ύπνο. Κούνημα κεφαλιού επιδοκιμασίας από τους γονείς μου κάθε πρωί για το τι θα κάνουν με αυτό το παιδί...

Και έρχομαι στο σήμερα... Που οι ρυθμοί μου έχουν πέσει και διασκεδάζω με τα πιο απλά...

Να καθίσω στο μπαλκονάκι μου, να βάλω μουσικούλα και να αγναντεύω το φεγγάρι και τη θάλασσα.. Να διαβάσω ένα καλό βιβλίο... Να ρθω να διαβάσω εσάς και τα νέα σας...

Δεν έχω κάπου να καταλήξω καπου με αυτό το κείμενο... ήταν κάποιες σκέψεις που τις σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες. Αναμνήσεις..

Ειδικά τους παππούδες μου τελευταία τους αναζητώ πολύ. Μου λείπουν. Είμαι σίγουρη όμως ότι είναι καλά εκεί που είναι.

Φιλιά Πολλά!