Σκέψεις

-Τι κάνεις Λενάκι? Καλά είσαι?
-Πολύ καλά, εσύ?
-Μια χαρά και εγώ, τρέχω και δεν προλαβαίνω..
-Ααα δουλεύεις κάπου;
-Ναι! Ναι! Εδώ και 2 χρονιά προσέχω δυο παιδάκια και είμαι πολύ καλά! Έμαθες για την "τάδε"; αρραβωνιάστηκε, και η άλλη δουλεύει στο τάδε μαγαζί.
- Α πολύ ωραία, μπράβο τα κορίτσια!
-Εσύ τι κάνεις τώρα? Δουλεύεις κάπου;
- Εγώ όχι δεν έχω βρει κάτι ακόμα

Αυτή ήταν η συζήτηση μου πριν λίγο με μια παλιά συμφοιτήτρια μου, ίσως ακουστώ λίγο γραφική και επαναλαμβανόμενη με το θέμα δουλειά αλλά είναι κάτι που με απασχολεί πολύ. Δυστυχώς δεν έχει βρεθεί κάτι ακόμα και με στεναχωρεί πολύ το όλο γεγονός. Δεν μ αρέσει να κλαίγομαι και προσπαθώ όσο μπορώ να μην το κάνω, αλλά τελευταία η ψυχολογία μου είναι πολύ πεσμένη. Η εικόνα με το ερωτηματικό που έβαλα νομίζω πως μου ταιριάζει απόλυτα! Στεναχωριέμαι όταν με ρωτάνε "βρήκες δουλειά;" και πρέπει να τους πω "όχι δεν έχει βρεθεί κάτι ακόμα". Πόσο ντρέπομαι, πόσο άχρηστη νιώθω. Έχω μοιράσει βιογραφικά εδώ και εκεί, μόνο στην πλατεία Αριστοτέλους δεν έχω βγει ακόμα να τα μοιράζω σαν διαφημιστικό φυλλάδιο, όλοι όμως ζητάνε αυτό το παραπάνω, -δεν έχετε ξαναδουλέψει ε; - όχι δεν έχω ξαναδουλέψει, -εμ ναι ξέρετε ζητάμε κοπέλα που να έχει προϋπηρεσία. Μα πως θα αποκτήσω προϋπηρεσία όταν κανένας δεν με προσλαμβάνει! Ώρες ώρες σκέφτομαι να τα μαζέψω και να γυρίσω πίσω στο νησί να βοηθώ τους γονείς μου με την δουλειά τους, αλλά όχι δεν θέλω να καταλήξω έτσι. Θέλω να κάνω τα δικά μου σχέδια και όνειρα, Θέλω μόνη μου να προχωρήσω και να σταθώ στα πόδια μου. Είναι πολύ άσχημο να θέλεις να δουλέψεις αλλά όλες οι πόρτες να κλείνουν επειδή δεν έχεις προϋπηρεσία. Αυτά για σήμερα, καλό ξημέρωμα.