Χωρίς λόγια

Εχτές επέστρεψα πίσω στη βάση μου από τις διακοπές του Πάσχα που έκανα στο νησί. Η αλήθεια είναι πως η ψυχολογία μου δεν είναι και η καλύτερη, μια που σκέφτομαι ότι ξεκίνησα διατροφή λίγο μετά τα Χριστούγεννα και δεν έχω καταφέρει τίποτα μέχρι στιγμής! Μία που στις 7/5 κλείνω ένα χρόνο που επισκέφτηκα την διαιτολόγο όπου να σημειωθεί πως όσο καιρό με παρακολουθούσε ήμουν σχετικά σταθερή και είχα αποτέλεσμα αλλά λόγω οικονομικών δεν μπορούσα να συνεχίσω και έτσι αποφάσισα να σταματήσω αλλά να συνεχίσω στον δρόμο που μου έδειξε και μου έμαθε κάτι όμως που δεν πήγε και πολύ καλά. Γενικά με έχει πιάσει μια άρνηση και μια απαισιοδοξία και δεν ξέρω πως να το αποβάλλω. Από την άλλη σκέφτομαι να βρω άλλη διαιτολόγο πιο φθηνή σε σχέση με την προηγούμενη αλλά πάλι σκέφτομαι 'πάλι χαμένα λεφτά; ". Έχω σκεφτεί μέχρι και να μαζέψω λεφτά και να πάω να κάνω εκείνη την εγχείρηση που κάνουν στο στομάχι, δεν ξέρω πως ακριβώς λέγετε, και γίνονται όλοι μοντελάκια αλλά από την άλλη λέω βλακείες σκέφτομαι. Νιώθω τόσο απελπισμένη που σκέφτομαι διάφορα, το μυαλό μου είναι τόσο μπερδεμένο και η ψυχολογία μου χειρότερη από ποτέ. Έχω βαρεθεί τον εαυτό μου έτσι όπως είναι, έχω βαρεθεί τις κόντρες με τους δικούς μου για τα κιλά μου, έχω βαρεθεί να μην μπορώ να βρω ρούχα, έχω βαρεθεί να γίνομαι και να αισθάνομαι χάλια. Ίσως τώρα που τα γράφω όλα αυτά να νιώσω καλύτερα, να νιώσω ότι κάπου τα "είπα".